Share Bookmark

Willem Philippe de Bie

Male 1939 - 2023  (83 years)    Has 18 ancestors but no descendants in this family tree.

Personal Information    |    Notes    |    Event Map    |    All

  • Name Willem Philippe de Bie 
    Birth 17 May 1939  's-Gravenhage, Zuid-Holland, Nederland Find all individuals with events at this location 
    Gender Male 
    Death 27 Mar 2023  's-Gravenhage, Zuid-Holland, Nederland Find all individuals with events at this location 
    Person ID I506795  Geneagraphie
    Links To This person is also Wim de Bie at Wikipedia 
    Last Modified 28 Mar 2023 

    Father Hypolite Philippe de Bie,   b. 20 Jan 1905, 's-Gravenhage, Zuid-Holland, Nederland Find all individuals with events at this locationd. 31 Dec 1962, 's-Gravenhage, Zuid-Holland, Nederland Find all individuals with events at this location (Age 57 years) 
    Mother Magdalena Sarabetha Seyffer,   b. 23 Dec 1912, Krefeld, Nordrhein-Westfalen, Deutschland Find all individuals with events at this location 
    Family ID F206208  Group Sheet  |  Family Chart

  • Event Map Click to hide
    Link to Google MapsBirth - 17 May 1939 - 's-Gravenhage, Zuid-Holland, Nederland Link to Google Earth
    Link to Google MapsDeath - 27 Mar 2023 - 's-Gravenhage, Zuid-Holland, Nederland Link to Google Earth
     = Link to Google Earth 
    Pin Legend  : Address       : Location       : City/Town       : County/Shire       : State/Province       : Country       : Not Set

  • Photos Photos (Log in)Photos (Log in)

    Videos Videos (Log in)Videos (Log in)

  • Notes 
    • Wikipedia
    • cabaretier , schrijver en zanger.
      Hij is vooral bekend geworden als onderdeel van het duo Koot en Bie , dat hij samen met Kees van Kooten vormde en waarmee hij jarenlang op televisie voor de VPRO programma's maakte. De samenwerking tussen Kees en Wim gaat terug tot hun middelbareschooltijd. Ze leerden elkaar kennen op het Dalton Lyceum, waar ze samen een cabaretprogramma hadden. Het cabaretensemble: Cebrah. Het eerste programma heette G.Rapsgewijs. Het tweede programma Te hooi en te grap.
      Omdat ze allebei leraar wilden worden, gingen ze na hun eindexamen Nederlands studeren. Wim de Bie stopte er echter al snel mee. In 1961 zag hij een advertentie van de Nederlandse Radio Unie voor een opleiding tot radiocabaretier. Hij verhuisde van Den Haag naar Amsterdam, waar hij ging werken voor de uitgeverij de Arbeiderspers om deze opleiding te kunnen betalen. Vier avonden in de week ging hij naar Hilversum om zijn studie te volgen en na drie jaar was hij een gediplomeerd radiocabaretier. Nog diezelfde zomer (1963) werd hij door Co de Kloet gevraagd om het radio-jongerenprogramma Multiplex te gaan doen.
      Het programma werd later omgedoopt tot Uitlaat en weer later werd zijn vriend Kees van Kooten erbij gehaald, waarmee hij de sketch de Clicheemannetjes ging doen. De Clicheemannetjes voerden hun gesprekken altijd bij het biljart. Ze maakten hun televisiedebuut bij Mies Bouwman in 1965 bij Mies-en-scène.
      Samen met Kees van Kooten maakte hij veertien keer een Bescheurkalender

      HET GEBEURDE op een zomerse zaterdagochtend in het kustplaatsje Kijkduin, onder de rook van Den Haag. Boven de ingang van het badhotel klapperde een spandoek - Laat de Kust met Rust - in de frisse zeewind. Tientallen milieudeskundigen, ecologen, planologen, kustbewoners, ondernemers en Westlandse tuinders hadden zich in de grote zaal van het hotel verzameld. De manifestatie, georganiseerd door de Stichting Duinbehoud, was gericht tegen de zgn. Kustlokatie, een nieuw aan te leggen eiland voor de kust, tussen Hoek van Holland en Scheveningen. De talrijke sprekers waren eensgezind in hun afwijzing: uitvoering van het prestigieuze project - een megadeal tussen banken, bouwers en baggeraars - zal ten koste gaan van natuur en leefbaarheid van het oude duingebied.
      Groot was de verbazing onder de aanwezigen toen tv-maker Wim de Bie het woord nam en onthulde afstammeling en leider te zijn van de oudste van naam bekende bevolkingsgroep uit de Zuid-Hollandse kuststrook, de Cananefaten. Namens hen keerde stamhoofd De Bie zich in een fel betoog tegen de plannen.
      "Nagenoeg ons hele gebied is ons ontnomen. Het duizenden jaren oude landschap ten zuiden van Den Haag werd in de afgelopen honderd jaar door de oprukkende bebouwing weggevaagd. Lang hebben wij ons morrend en tandenknarsend geschikt in wat onvermijdelijk leek. Maar nu ons laatste houvast, het vrije zicht op zee, ons ook dreigt te ontvallen, nu achten wij de tijd rijp ons protest te laten horen. We laten niet langer met ons sollen, de maat is vol."
      Een week later werd het Kustlokatieplan besproken in de Provinciale-Staten van Zuid-Holland. Ook bij die gelegenheid voerde De Bie namens de Cananefaten het woord, waarbij hij geen spaan heel liet van het plan, dat beoogt middels een 'toplokatie met uitstraling' de provincie 'een kwaliteitsimpuls' te bezorgen.
      "Ik stel u voor om samen met mij een lange strandwande-ling te gaan maken, dan waaien die gekke woorden wel uit uw hoofd," hield De Bie de verschrikte Statenleden
      voor. Die avond besteedde het NOS-Journaal uitgebreid aandacht aan het strijdvaardige optreden. Voor het eerst na 1900 jaar weerklonk in miljoenen huiskamers de oproep aan Wakêh, de god van het water. De vergeten cultuur der Cananefaten bleek springlevend?
      De Geschiedenis der Cananefaten
      DE ONTHULLING van De Bie's lang geheim gebleven ware identiteit schiep, daags na de Kijkduinse manifestatie, de nodige verwarring. 'Van de Kaninefaten heb ik
      wel eens gehoord, maar wie zijn in hemelsnaam de Cananefaten?' zo vroeg menigeen zich af. Op een inderhaast bijeengeroepen persconferentie gaf De Bie
      zelf het antwoord: het gaat om een en dezelfde bevolkingsgroep. De Romeinen noemden in hun geschriften de inheemse kustbewoners Kaninefaten, terwijl zijzelf Cananefaten wensen te worden genoemd.
      In onze geschiedenisboekjes staat het zo vermeld: rond het jaar nul zakten de Batavieren de Rijn af; ze kwamen 'bij Lobith ons land binnen', waarna ze in de Betuwe neerstreken. Toch vormen zij niet het oudste deel van wat we nu het Nederlandse volk noemen. Enige decennia eerder waren de Cananefaten, verwant aan de Friezen, uit het noorden Zuid-Holland binnengetrokken. Zij vestigden zich op de strandwallen en de hoger gelegen veengronden van de kuststrook en het Westland. Hun stamgebied vond natuurlijke grenzen: de Maas in het zuiden, de Rijn in het noorden, de Noordzee in het westen en de moerassen in het oosten. Gewikkeld in een heroïsche strijd met water, wind en zand, bouwden de Cananefaten hier hun eenvoudige nederzettingen. Ze bedreven landbouw en veeteelt en onderhielden handelscontacten met de Romeinen, die in hun gebied wegen en forten bouwden.
      Een vriendelijk en meegaand volk, dat zich evenwel niet alles liet welgevallen. Onder de Cananefaten scholen befaamde paardruiters, die zich best in dienst wilden stellen van de Romeinen, mits ze het niet te dol maakten! Toen keizer Caligula in het jaar 41 soldaten trachtte te ronselen voor een grote expeditie naar Engeland, weigerden de Cananefaten elke medewerking. En toen het Romeinse leger de druk op de oorspronkelijke bevolking opvoerde door land, mensen en voedsel op te eisen, brak een massale opstand uit, onder leiding van het Cananefaatse stamhoofd Brinno. Het oproer sloeg over naar de Batavieren en is als de Bataafsche Opstand bekend gebleven.
      Talrijke opgravingen rond Den Haag, in het Westland, langs de Maasoevers en recentelijk nabij Katwijk, getuigen van de aanwezigheid van de dappere, bescheiden en eigengereide Cananefaten. Historici en archeologen namen aan, dat de Cananefatenstam in de loop van de tweede eeuw verdween. Werd zij door de zee weggespoeld? Toch door de Romeinen verdreven? Bedolven onder het stuifzand? De geleerden putten zich uit in veronderstellingen. Tot die zomerse dag in Kijkduin, toen een Cananefaat het eeuwenlang stilzwijgen verbrak en het verbijsterde Nederland kennis nam van haar nieuwste, tevens oudste minderheid?
      De Cananefaten van vandaag en morgen
      VAN KINDSBEEN AF AAN ben ik opgevoed in de Cananefaatse tradities en cultuur," zegt Wim de Bie als we hem hebben opgezocht in het Haagse Westduinpark, het hart van het Cananefatenreservaat. Het geheime hoofdkwartier van de stam lijkt uiterlijk een duintop als alle anderen, maar een in het zand verborgen mangat biedt toegang tot de gangen en vertrekken van een voormalige Duitse bunker uit de Tweede Wereldoorlog. Hier zetelt de Stamraad, van hieruit leidt De Bie het Cananefaatse volk, dat heden ten dage uit tweeduizend afstammelingen bestaat. "In deze streek liggen mijn roots. Ik ben geboren tussen Loosduinen en Kijkduin; sinds generaties wonen de De Bie's in ons stamgebied. Mijn vader droeg in 1959 het leiderschap aan mij over en bij die gelegenheid kreeg ik mijn Cananefaatse naam Wamla (Wim) le (van) Brinno (Hij die van Brinno afstamt)."
      De Bie toont een foto waarop hij als 12-jarige poseert met zijn grootvader, de legendarische Cananefaat Wamlarus le Brinno. "Dat schuurtje, in de duinen bij Kijkduin, was het toenmalige hoofdkwartier. Ter misleiding van de autoriteiten had mijn vader er een volkstuin omheen aangelegd. Cananenfatenactiviteiten - stamdagen, ceremoniën - werden begin jaren vijftig niet gedoogd door de Nederlandse regering. Men was doodsbenauwd dat wij het Cananefatenreservaat tot zelfstandige republiek zouden uitroepen. Mijn familieleden werden permanent in de gaten gehouden door de BVD. De foto is genomen tijdens de Heejoh-dag waarop mijn initiatie tot lid van de Cananefatenstam plaatsvond."
      De Bie's vader en diens broer doorkruisten het duinengebied ten zuidwesten van Den Haag vanaf hun vroegste jeugd. Flip en Henk de Bie golden als de grootste natuurkenners van de streek. "Van hen heb ik mijn liefde voor de duinen geërfd. Zij hebben geleden onder de teloorgang van dit prachtige gebied en het is uit hun naam dat
      ik aktie voer voor het behoud." En uit naam van de Cananefaten, die tijdens een massaal bezochte stamvergadering op het nabijgelegen landgoed Ockenburg, besloten hun tot dan toe ondergronds gebleven cultuur aan de wereld bekend te maken. Deze CD is het eerste resultaat van dat besluit, ze omvat een schat aan oorspronkelijke volkskunst, die een diepgaande invloed heeft uitgeoefend op miljoenen wereldbewoners. De Bie en zijn stamgenoten zijn er heilig van overtuigd dat de oeroude klanken ook heden ten dage hun heilzame werking niet zullen missen.
      "Wij strijden niet alleen voor de instandhouding van ons eigen gebied - de gehele aarde wordt bedreigd. Maar het is nog niet te laat. De kern van het wereldbeeld der Cananefaten is gebaseerd op het behoud van natuurlijke bronnen en het bewerkstelligen van vrede voor alle mensen. Verspreiding van onze eenvoudige, basale ideeën zou wel eens een halt kunnen toeroepen aan de acuut dreigende ondergang van de mensheid."



Home Page |  What's New |  Most Wanted |  Surnames |  Photos |  Histories |  Documents |  Cemeteries |  Places |  Dates |  Reports |  Sources